Dr. Srimati Tara Singh
Administrator
Menu
होम
रचनाकार
साहित्य
कविता
गज़ल
गीत
पुस्तक-समीक्षा
कहानी
आलेख
हाइकु
शेर
मुक्तक
व्यंग्य
क्षणिकाएं
लघु-कथा
विविध
E-books
News
Press news
Political news
Paintings
More
Online magazine
रचानाएँ आमंत्रित
Softwares
Website directory
swargvibha forums
Site ranking tool
Contact Us
Audio Books
Online Special Edition
गज़ल
Previous
Next
Home
गज़ल
प्रा.सतीश देवपूरकर
प्रा.सतीश देवपूरकर
दु:खांनी अन् घावांनी मज असे नितळले होते!
यार केले सागरी मी संकटांना!
रोज कंबर कसत गेलो, जगत गेलो!
नजरेत फक्त एका केले मला दिवाणे!
जिंदगीभर देत गेलो, ही सजा त्याचीच होती!
जसे प्रेत माझे जळू लागले!
पुन्हा काळीज माझे फाटले!
न यात काही नवल अरे, मी फुटून गेलो, घडाच होतो!
तू फूल हो, तुझी मी होईन फूलदाणी!
अजूनही धुमसतात हृदयी तुझ्या मिठीचे सखे, निखारे..
चार पैशांनी कधी मातू नये!
मी जसा धडपडू लागलो....
चुलीला लाकडे आली, भुकेला भाकरी केली!
सौख्य रिश्तेदार झाले!
कळेना का असा बघतो मला तो एकटक तारा...
थेट केलेत वार डोळ्यांनी!
बिनशीडसुकाणू होतो, पण, तुझेच गलबत होतो!
मी जगाला वाटतो सुग्रास आहे!
नावही माझे कुणाला स्मरत नाही!
माणसांस पहिल्यांदा चाचपून बघतो मी!
पोचायचीच खोटी, चकवे तयार होते!
वहावत जन्म हा गेला
जन्मलो मी जिथे, ते नगर कुठे?
पारध्याचे मनसुबे उधळून गेले!
माणसांची नस नि नस माहीत होती!
न्यायासने घेतात माझा आज का ताळा?
हाच माझा दोष, मी सोशीक होतो!
बादशाही ऐट, जैसे खूप मालामाल होते!
श्रावणाची सर स्मृतींची येउनी बरसून गेली
अजूनही मंद मंद छातीत श्वास होता!
उरली न बोच आता कुठल्या पराभवांची!
जमते सहज तितके तरी जमवून घ्यावे!
गुंते तमाम माझे उकलून पाहिले!
असा मी सूर्य की, ज्याला ढगांनी ग्रासले होते!
काळजाची माझिया ही एकतारी....
जीभ नाही, एक ही म्यानातली तलवार आहे!
उरातली मशाल पेटवून बघ!
विशेष काही तरी जहाले जरूर आहे!
जिंदगीने हा दिला मज शाप आहे!
तूच श्वासातून माझ्या वावरावे!
चांगली कळते मला त्यांची अरे, वाखाणणी!
बावनकशी माझी गझल तोलायला साधन हवे!
और माझ्या शायरीचा बाज आहे!
गगनातुनी मनाच्या निखळून कोण गेले?
एक मी तलवार आहे, हे कुणाला ज्ञान नाही!
हवा ही पावसाळी पण, सरींची खातरी नाही!
पंख हे मीहून तेव्हा छाटले माझे!
काय त्यांच्या आत काही हालले का?
दिसतात सरळमार्गी पण, वाकड्याच चाली!
मी काय भास होतो?
शोधतो गेली कुठे ती झुंजणारी माणसे!
निवडून हिकमतीने आला, वजीर झाला!
आठवू दे, जन्मभर मी काय केले?
चुकाच केल्या चुकातुनी ना शिकलो केव्हा!
शोक तू करतोस की, या पावसाने घर बुडाले!
खेचण्या यश मानसिक बळ पाहिजे!
जप कशाचा, माळ खुंटीलाच टांगत भक्त होते!
मज सीलबंद केले जैसा कुणी लिफाफा!
आठवणींची एक डहाळी.....
जुन्याच जखमा त्या ठसठसती अजून सुद्धा!
वादळातही धीर करोनी, पाजळणारी दीपकळी मी!
शिकवते पानगळ....कैसे फुलावे!
गीत कुठलेच आज म्हणवेना!
यातना सोसायला बळ द्याल राजे!
गीत कुठलेच आज म्हणवेना!
रीत प्रेमा, कशी निभाऊ मी?
आठवणींची एक तारका मनात माझ्या लुकलुकणारी!
वसंत मजला छळतो आहे!
तिच्या मी चंद्रकोरीच्या कलांना पाहतो आहे!
स्वत:बरोबर युद्ध जाहले!
अधोमुखीसी तू, वाटतेस बेचैनी!
मी जिण्याचा जन्मभर केला किती अभ्यास होता!
पोकळी सुद्धा नभाची जाहली आहे गुलाबी!
ऐक राघूच्या दिलाचे बोल मैना
पुन्हा ती दांडगाई, झुंडशाही, त्या विचारांची!
वाणीस जोवरी या, ती धार येत नाही.......
एकटा गेला, परंतू पावले सोडून गेला!
निवडणूकीचिया नेते तयारीला....
जीत अता खेचूनच आणू...हरणे नाही!
खूप सांभाळून खेळा, प्रेम साधा खेळ नाही!
जरी नेहमी, जगभर फिरतो मुलगा माझा!
सावलीखेरीज माझ्या फक्त येथे मीच आहे!
माझिया ओठात आहे....
तू मला, मी तुला, सांगतो का पुन्हा?
शहाणपण आले अडल्यावर!
जाहल्या कित्येक गोष्टी, कैक गेल्या राहुनी.....
हा न माझा पिंड वेड्या, भाट मी होणार नाही!
तुला हासुनी बघणे, इतके अवघड नाही!
रक्तामधे कोठे फरक?
माणसे दिसतात सारी, जाहिरातींसारखी!
मला एकटक निरखत होती.....
मन माझे ऐकत नाही!
मंद, कोणाला जलद तो वाटतो!
केस ते झटकून होते मोकळी तू!
न्यावया येणार मजला हाय, कुठली पालखी?
लोचने पाणावण्याची शक्यता!
वेड लावते तुझी गुलाबी!
खुद्द नभाची ही मर्जी जर, हरकत नाही!
मरणाचाही उत्सव झाला जर असता तर......
मेघ दाटू लागले...
तुझे तेच माझेही गुंजन!
हात जेव्हा टेकले.....
आवराया लोक आले!
रंगांच्या भाषेत बोलतो, चित्रकार मी!
हे स्विकारू....
मी फराट्यासमान का वाटे?
एक नैवेद्य समजून देतो!
तिळगूळ घ्या! जगाशी अन् गोड गोड बोला!
सागरापर्यंत अंती पोचली प्रत्येक धारा!
असा दु:खांत रमलो की, सुखांना पाहिले नाही!
सूर्यकिरणे जणू आसवांसारखी.....
या! नवे डाव मांडू चला लोकहो! आज संकल्प सोडू नवे!
या! नवे डाव मांडू चला लोकहो! आज संकल्प सोडू नवे!
पंख नाहीत त्यातून मी आंधळा!
आरशामधल्या तिलाही, पाहुनी ती लाजते!
स्वप्नांची तुडवीत जंगले, युगे युगे मी चालत आहे!
घडीबंद स्वप्नांनाही लागते कसर!
जाहली खूप संभाषणे!
अजून देणे आयुष्याचे फिटले नाही!
अजून देणे आयुष्याचे फिटले नाही!
अजून देणे आयुष्याचे फिटले नाही!
तू तसा...
पाऊल तुझे पडले अन् धरणीचे सोने झाले
मरणही म्हणाले किती भोगशी तू?
तसबीर जशी धुरळावी, मी तसे मळवतो कपडे!
वाट हरवते फुलांत तेव्हा, काट्यांनाही वाट पुसावी!
तार तार छेडत तू काळजात ये!
जगा तुला मी वाचले कुठे?
माझे न काही, जे काय आहे, ते सर्व आहे परमेश्वराचे!
निर्व्याज कुणाला जगती, का हसता आले नाही?
रविकिरणांच्या दिंडीमधला वारकरी मी!
तुझा घाव हा तर अलंकार माझा!
म्हणेल ती, वागतो तसा मी!
तनहाई
मी मोहरेन ज्याने तो हा वसंत नाही!
आज सोचा तो आँसू भर आए
झाडे चहूकडे,पण छाया कुठेच नाही!
जगाला हात देताना स्वत:ला फार सांभाळा!
एक मुलखावेगळा मी सूर आहे!
कोणतेही पहा इथे नाते!
स्वप्ने तरी चितारू, इतके तरी करू!
भोगही उपभोगले मी दिलखुशीने!
बघ काय हाल आहे, माझे हवाल आहे!
आयुष्य कैक वेळा बेतून पाहिले मी!
आयुष्य कैक वेळा बेतून पाहिले मी!
दे भले जिंदगी भिका-याची!
उगा स्वप्न भलते चितारू नये!
वृत्त: सौदामिनी
वृत्त:मंजुघोषा
नेमके दावतो चेहरा!
खरेच मी फारसा कुठे येत जात नाही!
काल होती शांतता निश्चल इथे!
अजून पूर्ण मला, जाणतात लोक कुठे?
असे मी काय वदलो की, करावा वाद लोकांनी!
हर उत्सव के अवसर पर उपयुक्त रचनाएँ
Click to view
